بدون عنوان

مادر شدم؛

نمی دانم به اندازه وسعت کلمه مادر صبور شده ام یا نه،

نمی دانم. . . انگار باید صبوری را بیشتر و بیشتر مشق کنم،

روزها حفظ کنم و شب ها مرور دوباره و سه باره و . . .

این همه درس و مشق برایم زیاد است.

می دانی علی کوچکم، به خاطر تو بیشتر می نویسم و بیشتر می خوانم.

این همه نوشتن و خواندن بازهم نمی دانم  صبر را با کدام  "سین" باید نوشت.

دلم می گیرد وقتی از سر کودکی خطایی می کنی و مبهوت ابروان گره خورده من می شوی و با لحن کودکانه ات عذر خواهی می کنی.

دلم می گیرد وقتی یادم می رود که کودکم هنوز 1000 روز هم عمر نکرده است.

دلم می گیرد وقتی چشمان معصومت با صدای بلند من تر می شوند.

دلم می گیرد وقتی . . .

خدایا بیشتر می نویسم، می خوانم، از بر می کنم،

کمکم کن تا بتوانم در این امتحان سربلند باشم.

کسی که با صدای ضربان قلب تو زنده است، 

 مادرت